BHAGAVATA'NIN IŞIĞI - LIGHT OF THE BHAGAVATA

~*~*~*English is below the entry~*~*~*

Herkese Hare Krsna! Bugün A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada’nın Bhagavata’nın Işığı (Light of the Bhagavata) kitabından bir bölüm postalayorum. Basitliği, güzelliği ve anlaşılmazlığıyla tüm zamanlar boyunca en büyük filozofların bile akıl ve kalplerini esir alan , zamanımızın en büyük bilimsel beyinlerinin bile onun büyük gizemini anlamayamadığı doğanın amacı, önemi ve kökenini açık ve somut misallerle sunan Bhagavata’nın Işığı’nda, Bucknell Universitesi’nden Dr. Larry Shinn’in Prabhupada’ya övgüleri şöyleydi;

“Prabhupada’nın şahsi sofuluğu ona gerçek bir yetki verdi. Yazınları tam layıkıyla, sıradışı bir farkındalık derinliği ve çarpıcı kişisel bir örnek sergiledi, çünkü o gerçekten öğrettiğini yaşadı.”

Gökgürültüsü ve tüm gökyüzünde çakan şimşeklerin eşliğinde, bulutların gelişi yaşam-veren bir umut resmi sağlar. Derin mavimsi bulutlarla kaplı gökyüzü yapmacık olarak giyinmiş görünür. Bulutların içindeki gökgürültüsü ve şimşek yeni bir yaşam şekli için umut işaretleridir.

Dingin gökyüzü, sonsuz derin, Mutlak Gerçeğe benzetilir. Canlı varlıklar da maddi doğanın halleri ile ilişki içerisinde tezahür eden gerçeklerdir. Derin mavimsi bulut sonsuz gökyüzünün yalnızca önemsiz bir bölümünü kaplar ve bu çok ufakörtü cehaletin niteliğine ya da canlı varlığın gerçek doğasının unutulmasına benzer. Bir canlı varlık sonsuz gökyüzü kadar arıdır. Lakin, maddi dünyadan zevk alma eğilimi içerisinde unutkanlık bulutunca kaplanır. Tamas(cehalet) adı verilen bu nitelikten ötürü kendisinin Mutlak Gerçek’ten farklı olduğunu düşünür ve o açık gökyüzünün ki gibi olan arılığını unutur. Bu unutkanlık sahte egoda ayrılıkçılığa yol açar. Böylece unutkan canlı varlıklar, bireysel olarak ve toplu halde gürleyen bulutlar gibi sesler çıkarırlar: “Ben buyum,” “Bu bizim,” ya da “Bu benim.” Bu yanlış ayrılıkçılık haline rajaların niteliği denir ve tamas halleri üzerinde ayrı bir üstünlük için yaratıcı bir güç doğurur. Şimşek çakması kişiyi bilgi yoluna götürebilecek tek umut ışığıdır ve bu nedenle sattva ya da iyilik haline benzetilir.

Sonsuz gökyüzü, ya da heryeri-kaplayan Mutlak Gerçek (Brahman) gökyüzünün kaplı kısmından farksızdır, fakat aynı zamanda tüm gökyüzü kara bulutla kaplanmaya eğilimli olan o çok ufak parçadan farklıdır. Gökgürültüsü ve şimşeğin eşlik ettiği bulut imkan dahilinde sonsuz gökyüzünü kaplayamaz. Bu yüzden tüm gökyüzüne benzetilen Mutlak Gerçek eş zamanlı bir şekilde tezahür eden canlı varlıkla bir ve ondan ayrıdır. Canlı varlık Mutlak Gerçeğin yalnızca bir modelidir ve cehaletin dolaylı bulutu tarafından örtülmeye eğilimlidir.

Genellikle monistler ve düalistler olarak bilinen iki filozof takımı vardır. Monist, Mutlak Gerçeğin ve canlı varlığın bir olduğuna inanır, fakat düalist canlı varlığın ve Mutlak Gerçeğin farklı kimliklerine inanır. Bu iki filozof sınıfının üzerinde acintya-bhedabheda tattva, ya da eş zamanlı olark bir ve farklı olmanın gerçeği vardır. Bu felsefe Lord Şri Caitanya’nın Vedanta-Sutralar açıklamalarında ileri sürülmüştür. Vedanta felsefi tefsirler ortamıdır ve bu nedenle Vedanta hiçbir özel filozof sınıfının mutlak malı olamaz. Mutlak Gerçeğin içten bir arayıcısı olan kimseye Vedantist denir. Veda ‘bilgi’ demektir. Herhangi bir bilgi departmanına Vedik bilginin bir kısmı denir ve vedanta tüm bilgi dallarının nihai yargısı anlamına gelir. Felsefeye tüm bilimlerin bilimi denildiği gibi, Vedanta da tüm felsefi kuramların nihai felsefesidir.

~*~*~*For English please read the rest of the entry ~*~*~*

Hare Krishna to all! Today I posting a chapter from A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada’s Light of the Bhagavata. In the book, Light of the Bhagavata which presents a clear and tangible illustration of the purpose, significance and origin of nature that has captured the minds and hearts of the greatest philoshers with its simplicity, beauty, and intricacies throughout the time and even captured the greatests minds of our time at a loss to understand nature’s great mysteries, Dr. Larry Shinn from Bucknell University presents glories to Srila Prabhupada as follows;

“Prabhupada’s personal piety gave him real authority. He exhibited complete command of the scriptures, an unusual depth of realization and an outstanding personal example, because he actually lived what he taught.”

The arrival of clouds, accompanied by thunder and flashes of lightning all over the sky, provides a picture of life-giving hope. Covered by deep bluish clouds, the sky appears artificially dressed. The thunder and lightning within the clouds are signs of hope for a new way of life.

The serene sky, limitlessly expansive, is compared to the Absolute Truth. The living entities are truths manifested in relation with the modes of material nature. The deep bluish cloud covers only an insignificant portion of the limitless sky, and this fractional covering is compared to the quality of ignorance, or forgetfulness of the real nature of the living being. A living entity is as pure as the limitless sky. He becomes covered by the cloud of forgetfulness, however, in his tendency for enjoying the material world. Because of this quality, called tamas (ignorance), he considers himself different from the Absolute Whole and forgets his purity, which is like that of the clear sky. This forgetfulness gives rise to separatism in false ego. Thus the forgetful living entities, individually and collectively, make sounds like thundering clouds: “I am this,” “It is ours,” or“It is mine.” This mood of false separatism is called the quality of rajas, and it gives rise to a creative force for separate lordship over the mode of tamas. The flash of lightning is the only beam of hope that can lead one to the path of knowledge, and therefore it is compared to the mode of sattva, or goodness.

The limitless sky, or the all-pervading Absolute Truth (Brahman), is nondifferent from the covered portion of the sky, but simultaneously the whole sky is different from the fractional portion that is liable to be covered by the dark cloud. The cloud, accompanied by thunder and lightning, cannot possibly cover the limitless sky. Therefore the Absolute Truth, which is compared to the whole sky, is simultaneously one with the manifested living being and different from him. The living being is only a sample of the Absolute Truth and is Prone to be covered by the circumstantial cloud of ignorance.

There are two parties of philosophers, generally known as the monists and the dualists. The monist believes in the oneness of the Absolute Truth and the living entity, but the dualist believes in the separate identities of the living being and the Absolute Truth. Above these two classes of philosophers is the philosophy of acintya-bhedabheda tattva, or the truth of simultaneous oneness and difference. This philosophy was propounded by Lord Çré Caitanya Mahaprabhu in His explanation of the Vedanta-sütras. The Vedanta is the medium of philosophical interpretations, and thus the Vedanta cannot be the absolute property of any Particular class of philosopher. A sincere seeker of the Absolute Truth is called a Vedantist. Veda means “knowledge.” Any department of knowledge is called a part of the Vedic knowledge, and vedanta means the ultimate conclusion of all branches of knowledge. As philosophy is called the science of all sciences, Vedanta is the ultimate philosophy of all philosophical speculations.